Dan zaštite prirode -11. april je dan od nacionalnog značaja, ustanovljen Zakonom o zaštiti prirode 2009. godine. Ovaj dan se obeležava kako bi se javnost upoznala sa značajem očuvanja prirode Srbije.
Za datum je odabran 11. april zato što je tog dana, tačnije 11. aprila 1949. godine, prvi put dobijen status jednog područja kao zaštićenog prirodnog dobra – Spomenika prirode „Velika i Mala Ripaljka“ u opštini Sokobanja.
Ovim povodom, Zavod za zaštitu prirode Srbije i JP „Srbijašume” u saradnji sa Nacionalnim parkom „Tara“ u Parku prirode „Golija“ i Rezervatu biosfere „Golija-Studenica“, organizuju tribinu o značaju podrške i učešća lokalnih zajednica i javnosti u programima zaštite prirode na primeru projekta monitoringa mrkog medveda. Inače, Dan zaštite prirode je prilika da se ukaže ne samo na značaj očuvane prirode, već i na značaj održivog upravljanja zaštićenim područjima. Pored povećanja teritorije pod zaštitom, neophodno je raditi na unapređenju mera upravljanja zaštićenim područjima, da očuvamo ono što smo već zaštitili. Jedan od uslova da zaštićena područja opstanu očuvanih prirodnih karakteristika, jeste i ukupan odnos ljudi u Srbiji prema prirodi, podrška i učešće zainteresovanih strana u realizaciji programa zaštite i upravljanja prirodnim dobrima. Očekuje se i da će donošenjem rešenja o zaštiti područja na osnovu studija zaštite koje je izradio Zavod u protekloj godini biti znatno povećan procenat zaštićene teritorije Srbije, ali da će se jednako raditi i na unapređenju upravljanja područja koja već uživaju zaštitu. Razvijanje nacionalne ekološke mreže i uključivanje u evropsku ekološku mrežu Natura 2000 predstavljaju prioritet za zaštitu prirode Srbije u narednom periodu.
Srbija predstavlja jedan od 158 centara svetskog biodiverziteta. Na prostoru koji zauzima, od svega 0,82% evropskog kontinenta, živi 18,6% vaskularne evropske flore, dok u fauni kičmenjaka prednjače ptice sa zastupljenošću od 66% vrsta evropske ornitofaune. Prisustvo velikog broja različitih tipova staništa, od barskih i močvarnih, preko preostalih stepa, peščara i kontinentalnih slatina, do očuvanih šumskih zajednica prašumskog karaktera u kanjonima i klisurama divljih reka i planinskih i visokoplaninskih oblasti, omogućili su prisustvo raznovrsnog biljnog i životinjskog sveta.
Upravo ova raznovrsnost omogućila je da po prirodnim karakteristikama Srbija bude Evropa u malom sa ekosistemima od submediteranskog do subarktičkog tipa.
