Organska hrana, bilo biljnog ili životinjskog porekla, iz godine u godinu je sve popularnija, a trend organske proizvodnje zaživeo je i u našem regionu. Imajući u vidu važnost pravilne ishrane i činjenicu da se većina štetnih materija u organizam unosi putem hrane, sve je veća težnja za hranom sa organskim sertifikatom.
Razlika između organske i neorganske hrane ogleda se u tome što je biljna organska hrana proizvedena bez hemijskih đubriva i pesticida, dok neorganski metod proizvodnje koristi sintetičke materije za proizvodnju gotovih prehrambenih proizvoda. Organska hrana nije genetski modifikovana i ne sadrži nikakve hemijske aditive za hranu ili rastvarače. Kako bi hrana nosila oznaku organske, kontrolne organizacije zahtevaju posebnu sertifikaciju za proizvođače. Epitet “organska” se odnosi i na samu hranu i na proces proizvodnje hrane, koji je određen specifičnim zahtevima i standardima koje proizvođači moraju da ispoštuju. Neorganska hrana koristi sintetičke materije tokom procesa proizvodnje, a one obično uključuju hemijska đubriva i pesticide. Pored toga, proizvođači takođe mogu modifikovati neorganske prehrambene artikle na molekularnom ili genetskom nivou. Ovo omogućava proizvođačima da ukrštaju useve kako bi proizveli otpornije sojeve sa većim količinama.
Proces organske poljoprivrede je dobar za celokupno okruženje. Pored toga, organske farme obično proizvode manje otpada i troše manje energije. Potrošači takođe imaju koristi od organske hrane ograničavanjem izloženosti potencijalno štetnim sintetičkim proizvodima, a organska hrana sadrži više hranljivih sastojaka od neorganske hrane. U Srbiji, proizvodnja organske hrane je regulisana zakonskim aktima koji uređuju sve etape organske proizvodnje – od kvaliteta zemljišta, vrste semena koja se koristi, pomoćnih materija koje povećavaju plodnost i štite useve od štetočina. Akti organske proizvodnje uređuju i način žetve, skladištenja i pakovanja organske hrane.
Kada je reč o biljnim kulturama, u Srbiji se organskim metodama najviše gaje žitarice, ali u povojima su i organski voćnjaci, povrtnjaci, kao i usevi organskog začinskog bilja.Od žitarica najpopularniji su usevi organskog kukuruza i pšenice, a od industrijskog bilja to su soja i suncokret, dok se od organskog začinskog bilja najviše uzgajaju nana, kamilica, majčina dušica, origano, ruzmarin i lavanda. Organsko voće koje postiže odlične cene otkupa su jagode, šljive i jabuke, dok se od povrća ističu korenasto povrće i kupusarke – brokoli, karfiol, kelj itd. Zakonima koji uređuju organsku proizvodnju definisane su metode pakovanja, skladištenja i distribucije organskih proizvoda. Pakovanje se vrši uz pomoć mašine za pakovanje, koja se koristi isključivo za pakovanje organske hrane. Upakovani organski proizvodi se skladište u posebnim skladištima, koja su hermetički zatvorena i imaju kontrolisanu atmosferu. Trend organske proizvodnje je u stalnom porastu, jer na domaćem tržištu postoji potražnja za organskim proizvodima, dok se proizvođači često odlučuju i za izvoz, jer tako postižu bolje otkupne cene. Organska proizvodnja je najviše zaaživela u regionima Vojvodine i Južne i Istočne Srbije, gde se obrađuje otprilike ista površina zemljišta, oko 8.500 hektara, što čini 80% obradivih površina pod organskim usevima. Preostalih 20% nalaze se u regionu Šumadije i Zapadne Srbije.
