U Spomen muzeju Đure Jakšića u Srpskoj Crnji otvorena je izložba slika Zorice Radin čiji se radovi nalaze na graničnom području između apsolutne apstrakcije i naznačenog, realnog motiva.
Zorica Radin je rođena 1964. godine u Srpskoj Crnji. Slika i crta instinktivno, Slika knjige, muziku, pesme, reči i osećanja koja se javljaju nakon proživljenih i preživljenih životnih iskustava.
Umetnost je istinski način da upoznamo sami sebe. U toj avanturi bez početka i kraja možemo se iznenaditi, uzbuditi ili razočarati, ali uvek iz tog tajnovitog procesa izlazimo obnovljeni. U svakom pokušaju nalazi se izbor naših nastojanja da postanemo bolji ljudi, ljudi koje ispunjava ljubav i bogatstvo stvaralaštva. Slika, crtež ili skulptura koju ostvarimo u vremenu pred nama govoriće pokolenjima o životu koji je nekada postojao. Isti učinak davaće i reči koje za sobom ostavljamo u želji da večno trajemo.
Zorica Radin publici otvara mogćnost za promenu na razvojnom, slikarskom putu, gde su iznenađenja moguća. Njeno slikarstvo nalazi se na graničnom području između apsolutne apstrakcije i naznačenog, realnog motiva. Stvarno se nazire i utapa u pogledu monološkog insistiranja, varijabilnog ponavljanja, pod okriljem maštovite interpretacije. Koloristički zahvati Zorice Radin osnažuju kompoziciju rastresenu po površini slikarske podloge koja se nekad ograničava formom kruga i elipse, kao u zamišljenom, energetskom kovitlacu.
Zahvaljujući izuzetnom kreativnom naboju iz kojeg proizilaze brojni nanosi, gestovi i izgrebani detalji podslikanih slojeva, autorka sažima doživljeno i materijalizuje dosanjano. Kako bi načas ukrotila svoju unutranju ekspresiju, Zorica Radin daje pretpostavljeni oblik slici, smeštajući je u oblik vojvođanske kuće, kible ili zabata, tog znamenitog simbola nepregledne banatske ravnice. Okolo tog namernog uobličavanja naslikanog, sabiraju se vetrovi iz više pravaca, poput usmerenja i izgubljenosti istovremeno, u obaveznom zaletu iz samog srca. Zato slike Zorice Radin osim likovnog, poseduju i ikonični karakter intimnog sveta u kojem se, u starim olajisanim okvirima iščitavao životni smisao. Utisak elegične i pomalo ponosne nostalgije, izbija iz ovih radova, kao usnula muzika iseljenika koji su ovu pustoš oteli od beskraja.
Na njihovim bremenitim leđima može se uvideti kako niko više ne mari za nasleđenu ljubav što iza zatvorenog prozora motri ka neobičnoj kapi hrama pod imenom Svetog Prokopija, unutar čijih zidova se, kao probodeno platno srpskog pesnika i slikara, krije ranjiva priroda naših emotivnih statusa.
U takvom mizanscenu izmeštenih sudbina, slikarstvo Zorice Radin prerasta u znakoviti niz sačinjen od ulomaka svesti, kao u kaleidoskopu čiji svetlosni šar ne smemo zaboraviti.
